Η μολυσματική τέρμινθος είναι μία συχνή ιογενής πάθηση που προσβάλλει το δέρμα. Επηρεάζει άτομα κάθε ηλικίας, κυρίως όμως προσβάλλει τα παιδιά από ενός ως 10 ετών, τους σεξουαλικά ενεργούς ενήλικες και όσους έχουν ανίσχυρο ανοσοποιητικό σύστημα.
Υπάρχουν 4 τύποι του ιού: MCV-1, MCV-2, MCV-3 και MCV-4. Ο πιο συχνός είναι ο ιός MCV-1, ενώ ο MCV-2 ανιχνεύεται πιο συχνά σε ενήλικες και είναι σεξουαλικά μεταδιδόμενος.

Η μολυσματική τέρμινθος εμφανίζεται με μικρά σπυράκια, μεγέθους 1-10 χιλιοστών που μοιάζουν με ογκίδια, ελιές ή μαργαριτάρια. Είναι στρογγυλές, λευκές και γυαλιστερές βλατίδες (θολωτές) με ομφαλωτό κέντρο, που περιέχουν ένα παχύρρευστο υλικό, το σωμάτιο της τερμίνθου. Πολλοί γονείς μπερδεύουν τη μολυσματική τέρμινθο με τη µυρµηγκιά ή τον σταφυλόκοκκο.

Αρχικά η μολυσματική τέρμινθος εμφανίζεται ως ένα μικρό σπυρί λίγων χιλιοστών (1-10 mm) στο χρώµα του δέρµατος και είναι µαλακό στην αφή. Στη συνέχεια µεγαλώνει και γίνεται πιο σκληρό. Μέσα σε 6-9 µήνες οι βλατίδες υποχωρούν (αυτοΐαση), μερικές φορές όμως επιµένουν για χρόνια. Κάθε σπυράκι ζει περίπου δύο µήνες, αλλά λόγω της µεταδοτικότητας από το ένα σηµείο στο άλλο στο ίδιο άτοµο, η πάθηση µπορεί να διαρκέσει µέχρι και δύο χρόνια. Λόγω της εύκολης µετάδοσης, ειδικά αν ένα παιδί πάσχει από ατοπική δερµατίτιδα, τόσο στο ίδιο το παιδί, όσο και σε άλλα παιδιά, πρέπει να θεραπεύεται.

Η μολυσματική τέρμινθος «αγαπά» τις ζεστές και υγρές περιοχές. Στα παιδιά τα σπυράκια εμφανίζονται κυρίως στο πρόσωπο, τον κορμό και τα άκρα. Η ασθένεια τείνει να είναι χειρότερη σε παιδιά με έκζεμα.

Στους ενήλικες τα σπυράκια εμφανίζονται κυρίως γύρω από τα γεννητικά όργανα, στο μέσα μέρος των μηρών, στην περιοχή του πρωκτού, στις μασχάλες και στην κοιλιά. Ο ιός προσβάλλει επίσης και η περιοχή γύρω από τα μάτια (στο εξωτερικό μέρος του οφθαλμού).

Τα σπυράκια εµφανίζονται συνήθως στα σηµεία τριβής µε ρούχα, όπως στον λαιµό, στη µασχάλη και στον κορµό, αλλά και στο πρόσωπο, στα χέρια, στα πόδια και τα γεννητικά όργανα.

Τα σπυράκια της μολυσματικής τερμίνθου συνήθως δεν προκαλούν πόνο εκτός εάν μολυνθούν ή παρουσιάσουν φλεγμονή. Συχνά μπορεί να προκαλέσουν κνησμό (φαγούρα). Σε ένα 10% των περιπτώσεων μπορεί να εμφανιστεί έκζεμα πέριξ των αλλοιώσεων. Μπορεί επίσης στο κέντρο τους να παρουσιάσουν και μικρή αιμορραγία. Η βλάβη περιορίζεται στο ανώτερο στρώμα της επιδερμίδας.

Εάν παρουσιάσετε μολυσματική τέρμινθο, πρέπει να επισκεφθείτε δερματολόγο.

Σε αρκετές περιπτώσεις η θεραπεία δεν είναι αναγκαία, καθώς η νόσος υποχωρεί από μόνη της και δεν αφήνει ουλές (ο οργανισμός αναπτύσσει αντισώματα στον ιό). Αν οι κηλίδες αρχίσουν να ερεθίζονται ή να πληγιάζουν, ο γιατρός μπορεί να συστήσει ελαφρές κρέμες κορτιζόνης. Ορισμένες φορές όμως η νόσος μπορεί να διαρκέσει ακόμη και χρόνια, κυρίως σε παιδιά με τάση για έκζεμα ή σε ανοσοκατεσταλμένα.

Η κρυοθεραπεία με υγρό άζωτο είναι αποτελεσματική αλλά προκαλεί πόνο όταν εφαρμόζεται και η υπερβολική χρήση της μπορεί να προκαλέσει επιπλοκές.

Η χειρουργική αντιμετώπιση συνίσταται στην αφαίρεση και σύνθλιψη των βλαβών με χειρουργική λαβίδα (απόξεση) και στη συνέχεια εφαρμογή βάμματος ιωδίου, αλλά αυτή είναι μια επώδυνη διαδικασία και στα παιδιά συνήθως γίνεται με τοπική ή γενική αναισθησία.

Μια άλλη αποτελεσματική εναλλακτική θεραπεία είναι η χρήση υπερπαλμικού laser αλλά και σε αυτή, επειδή προκαλεί πόνο, εφαρμόζεται τοπική ή γενική αναισθησία.